Opowiadanie Kasi

Hej wszystkim. Na imię mi Kasia, mam 22 lata. Na cukrzycę choruję od 15/04/2011, urodziny miałam 13/04, więc nietrudno wyobrazić sobie jak one wyglądały. Jakiś miesiąc przed wykryciem u mnie tej paskudnej choroby coś zaczęło dziać się w moim organizmie, wszystko pamiętam jak przez mgłę, te dni były straszne.

Najpierw zaczęłam być okropnie senna - w pracy rozmawiając z klientami potrafiłam nagle się wyłączyć. Nie wiedziałam, co się dzieje. Rozmawiałam z kilkoma znajomymi, powiedzieli żebym się nie przejmowała, to pewnie przez pogodę - raz deszczowo, raz słonecznie. Nie miałam wyboru - uwierzyłam.

Po jakimś czasie jednak było gorzej, senność nie była jedyną odmienną sytuacją, nagle zauważyłam, że pogarsza mi się wzrok. Czułam jakby z dnia na dzień był coraz gorszy. W końcu doczekało to takiego momentu, że jadąc samochodem nie widziałam znaków.

Jakiś tydzień przed moimi urodzinami zaczęłam strasznie chudnąć, przez ten tydzień straciłam 10 kg (co mnie oczywiście cieszyło, bo która dziewczyna nie chciałaby nagle schudnąć tak dużo). Do utraty wagi doszło niesamowite pragnienie, wypijałam 4-5 litrów napojów dziennie. Budziłam się w nocy i piłam jak szalona, no i sikałam.

13 kwietnia postanowiłam, że dłużej tak nie może być! Pojechałam do szpitala (bo tak świetny okulista podobno) "przemiła" Pani Doktor zbadała mi wzrok, nie mogąc się nadziwić jak to możliwe by mój wzrok pogorszył się o -1,75 d. w tak krótkim czasie. Próbowała mi wmówić, że pewnie wcześniej miałam problemy ze wzrokiem, ale po prostu tego nie zauważałam... no i kazała kupić okularki :)

Następnego dnia pojechałam jeszcze do pracy w nadziei, że wszystko mi przejdzie. Ten dzień był najgorszym dniem w moim życiu. Chciało mi się wymiotować, bolała mnie głowa, wszystko drażniło, myślałam, że tego nie przeżyję. Chciałam tylko pojechać do domu i spać, najlepiej już nigdy się nie obudzić.

Trafiłam do szpitala z cukrem 630. Mówili, jeszcze kilka godzin i zapadłabym w śpiączkę. Pierwsze dni w szpitalu były okropne, strasznie się bałam, cały czas płakałam.

Teraz mijają 3 miesiące odkąd mam cukrzycę, nie potrafię się do niej przyzwyczaić. Coraz bardziej odsuwam się od znajomych, nie chcę nigdzie wychodzić. Kiedyś miałam plany - marzyło mi się zostać policjantką, zdałam nawet testy sprawnościowe, teraz nic nie ma sensu.

Czy tak będzie zawsze?

Kasia

Jeśli jeszcze tego nie zrobiliście, koniecznie polubcie nasz profil na FB!