mojacukrzyca.org - Opowiadania: Moje life z cukrzycą w skrócie :)

Cześć :)

Opowiem o swoim życiu i swojej chorobie, ale tak w meeeeeeeeeeeeeeega skrócie :D

Choruję na cukrzycę od 9 roku życia. Teraz 17-sto letnią, szczęśliwą nastolatką. Wiele przez to przeżyłam. Na początku nie umiałam pogodzić się, że jestem chora. Niby robiłam sobie sama insulinę i mierzyłam stężeni glikemii, ale tak na prawdę nie umiałam sobie z chorobą poradzić. W przeciągu 3 lat byłam w szpitalu ok. 15 razy. Zawsze coś było nie tak. Insulinę trudno było mi dopasować, lekarze często mi ją zmieniali, chyba sami do końca nie wiedzieli dlaczego mi nie służyła po jakimś czasie ta, która mi zapisali. Diety przestrzegałam sumiennie, nie było mowy o żadnym podjadaniu ww, tylko warzywa.

Nie byłam akceptowana wśród rówieśników, nie chodziłam do szkoły i to pewnie w dużej mierze dlatego. W szkole dyrekcja bała się mnie mieć. Uczyłam się tokiem indywidualnym... I tak była aż do 1 klasy gimnazjum. Postanowiłam na przekór wszystkim iść do szkoły. Początki były bardzo trudne. Nie umiałam się odnaleźć przez cała pierwszą klasę. To oczywiście nie polepszyło moich wyników w cukrzycy. Jednak idąc do drugiej klasy zmieniło się to.

Otwarcie mówiłam o swojej chorobie, znalazłam w klasie dwoje wspaniałych przyjaciół jakich nie jedna zdrowa osoba mogła by mi pozazdrościć :). Teraz we trójkę chodzimy razem do technikum o profilu informatycznym. Wyniki w prowadzeni choroby polepszyły się :):):) Nadal nie przedstawiam się "cześć, jestem diabetykiem" ale nie ukrywam swojej choroby. Mówię o niej dużo i zawsze jak ktoś mnie o nią spyta. Nie wstydzę się tego, że jestem chora.

Myślę, że dzięki temu, że jestem chora inaczej patrzę na wiele rzeczy. Nie potrafię zrozumieć dlaczego niektórzy ludzie osoby z cukrzycą traktują jak "zarazę" i utrudniają im życie np.: dzieciom chodzenie do szkół, przedszkoli, naśmiewają się i w ogóle... Ale tak to już jest.

Teraz jestem bardziej otwarta na ludzi, umiem w normalni żyć z moją chorobą i polubiłam ją. Mam taki chwile, że najlepiej wyrzuciłabym insulinę i glukometr jak najdalej ode mnie np.: kiedy boli mnie strasznie jak daję sobie zastrzyk czy nie mogę czegoś zrobić (jak na przykład ćwiczyć na w-fie bo mam omdlenia), ale wtedy mogę liczyć na moich przyjaciół i świat od raz jest kolorowy :)

Życzę powodzenia wszystkim na drodze do zaakceptowania siebie, takim jakim się jest... Mi się to udało i wiem, że każdemu z czasem to się uda :D

Nastolatka :p